ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္'ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

အေဖ

 ကြ်န္ေတာ္

          ၄ႏွစ္သားတုန္းက ငါ႔ေဖေဖႀကီး ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။

          ၅ႏွစ္… ငါ႔ေဖေဖႀကီး မသိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။

          ၆ႏွစ္… ငါ႔အေဖက မင္းအေဖထက္ တတ္တယ္ကြ။

          ၈ႏွစ္… တို႔အေဖက အကုန္လံုးေတာ့လည္း အတိအက် မသိဘူး။

          ၁၀ႏွစ္… အေဖတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ အခုနဲ႔ကတၿခားစီပဲ။

          ၁၂ႏွစ္… အင္း အဲဒါေတာ့ အေဖလည္းဘယ္သိပါ႔မလဲ ၊ သူက အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းကအေႀကာင္းေတြ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး။

          ၁၄ႏွစ္… အေဖေတာ့ ထည့္ေၿပာမေနနဲ႔ ၊ သူက ေရွးရုိးသမားႀကီး။

          ၂၁ႏွစ္… အဘိုးႀကီးလား…ထားပါ ၊ ေအာက္ေနၿပီ ၊ လံုး၀ေအာက္ေနၿပီ။

          ၂၅ႏွစ္… အေဖလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိတယ္ ၊ မသိလို႔လည္း မၿဖစ္ဘူးေလ ၊ လူႀကီးပဲဟာ။

          ၃၀ႏွစ္… အေဖကိုနည္းနည္းပါးပါး ေမးၿမန္းႀကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ၊ ဘာပဲေၿပာေၿပာ သူက အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

          ၃၅ႏွစ္… အေဖနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီးမွပဲ ဒီကိစၥအတြက္ငါတစ္ခုခုလုပ္ႏိုင္မယ္။

          ၄၀ႏွစ္… အေဖသာဆိုရင္ ဒီကိစၥ ဘယ္လို ေၿဖရွင္းမလဲ မသိဘူး ၊ အေဖက အေတြ႕အႀကံဳ စံုတယ္ ၊ အေၿမာ္အၿမင္လည္း ရွိတယ္။

          ၅၀ႏွစ္… ဒီကိစၥအခုေနသာ အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ငါေပးပါတယ္။ အေဖ့အရည္အခ်င္းေတြ သူရွိတုန္းက ေကာင္းေကာင္း သတိမထားခဲ့မိတာ သိပ္ႏွေၿမာစရာေကာင္းတယ္ ၊ တကယ္ဆိုငါ အေဖ့ဆီက အမ်ားႀကီး ရလိုက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

[မူရင္း။          ။ Ann Landers ၏ My Father When I Was…]

သတၱိဆိုတာ

………

“အဲဒီေတာ့ ရွင္က ကြ်န္မကို သတၱိရွိတယ္လို႔ယူဆတယ္ေပါ႔” သူမက ေမးသည္။

“ဟုတ္တယ္”

“အင္းေလ…ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ႔ ၊ ဒါေပမဲ့ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာလဲ အဲဒီလို ရွိလာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ဳိ႕ေႀကာင့္လို႔ ဆိုရမွာပါ ၊ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေႀကာင္း ကြ်န္မ ေၿပာၿပပါ႔မယ္”

***

“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကြ်န္မ စတင္းဖို႔ဒ္ေဆးရုံမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ၊ အဲဒီမွာလီဇာဆိုတဲ့ လူနာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကြ်န္မေတြ႕ရတယ္ ၊ သူကေလးက အင္မတန္ၿဖစ္ခဲတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရတာ ၊ သူ နာလန္ၿပန္ထူလာဖို႔အတြက္ကအသက္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့သူ႕ေမာင္ေလးဆီက ေသြးကို သြင္းေပးတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္ ၊ ဒီေမာင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါမ်ဳိး ၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ထူးၿခားအံ့ႀသဖြယ္ ၿပန္က်န္းမာရွင္သန္လာခဲ့သူေလးပဲ။ အဲဒီေရာဂါကို ခုခံတြန္းလွန္ႏုိင္တဲ့ ပဋိပစၥည္းေတြလဲ သူ႕ရဲ႕ေသြးထဲမွာၿဖစ္ေပၚခဲ့တယ္ ၊ ဆရာ၀န္က ဒီကေလးကို သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါ အေၿခအေနအေႀကာင္း ရွင္းၿပၿပီး အစ္မအတြက္ သူ႕ေသြးကို ေပးလိုတဲ့ ဆႏၵရွိသလားေမးတယ္ ၊ ေကာင္ေလးဟာ ခဏေတာ့ ေတြသြားတာ ကြ်န္မ သတိထားမိတယ္ ၊ အဲဒီေနာက္ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္ၿပီး သူၿပန္ေၿဖတယ္ ၊ ‘မမ အသက္ကို ကယ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးပါ႔မယ့္’တဲ့”

“အဲဒါနဲ႔ သူ႕ဆီက ေသြးကို သြင္းတဲ့အခါ အစ္မခုတင္ေဘးမွာ သူလဲ ခုတင္တစ္လံုးနဲ႔ လွဲရင္း ႀကည့္ေနတယ္ ၊ ေကာင္းမေလးပါးၿပင္မွာ ေသြးေရာင္သန္းလာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႀကည့္ေနသူေတြအားလံုး နည္းတူ သူလဲ ၿပံဳးေနတာပဲ ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ၿဖဴေရာ္ေရာ္ၿဖစ္လာၿပီး အၿပံဳးေလးလဲ ၿပယ္သြားတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ အသံေလးနဲ႔ သူ ေမးရွာတယ္ ၊ ‘ကြ်န္ေတာ္ အခု တစ္ခါတည္း ေသသြားေတာ့မွာလား’ တဲ့”

“ကေလးက ငယ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ရွင္းၿပတာကိုေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ဘူး ၊ သူက သူ႕အစ္ကအတြက္ ေသြးေပးရမယ္ဆိုတာ သူ႕ေသြးအားလံုး ေဖာက္ေပးလိုက္ရမယ္လို႔ ထင္းထားတာကိုး”

“အဲဒါပါပဲ ၊ သတၱိစိတ္ ေမြးေပးတဲ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးလို႔ ကြ်န္မမွာလဲ သတၱိဆိုတာ ရွိတတ္လာခဲ့တာပါ”

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

အတန္းထဲက

အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္းေလးသည္

တစ္သက္တာမေမ့ႏုိင္စရာ

သင္ခန္းစာတစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့သည္။

သူ႕နာမည္ မာ့ခ္ အကၠလြန္။ သူက တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး လူစားမ်ဳိး။

ေမရီေက်ာင္းမွာ တတိယတန္း ကေလးေတြ စာသင္ေပးရစဥ္သူ႕ကိုကြ်န္မ စ,ေတြ႕ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အတန္းသား ၃၄ ေယာက္လံုးပင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

သည္အထဲမွာမွ မာ့ခ္က ပို၍ ထူးထူးၿခားၿခား။

လူက အလြန္သပ္ရပ္သန္႔ၿပန္႔သည္။ အၿမဲ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ဆိုးတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုးတာေလးသည္ပင္ ရယ္ရႊင္ခ်င္စရာ။

သူက စကားလည္း အလြန္မ်ားသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္မေနႏုိင္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ ခြင့္ၿပဳခ်က္မရဘဲ စကားေၿပာလွ်င္ အၿပစ္ၿဖစ္ေႀကာင္း သူ႕ကိုခဏခဏ သတိေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္မ အထင္ႀကီးမိရတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲဒါက သူ႕ကို အၿပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အခါတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ” ဟူ၍ တကယ္အရုိးခံ ႏွင့္ ၿပန္လည္ေၿပာဆိုတတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။

အစတြင္ေတာ့ သူ႕စကားက နားထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကားရကာ တၿဖည္းၿဖည္း ရုိး၍သြားသည္။

တစ္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ မာ့ခ္ကို စကားမေၿပာဖို႔ေၿပာရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မရွည္ၿဖစ္ကာ ဆရာမေပါက္စမ်ား ထံုးစံအတိုင္း အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသည္။ မာ့ခ္ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ “ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ေၿပာရင္ မင္းပါးစပ္ ကို ပလာစတာ နဲ႔ ကပ္ထားမယ္” ဟူ၍ ေၿပာလိုက္မိၿခင္းၿဖစ္ပင္။

ဆယ္စကၠန္႔မွပင္ မႀကာပါ။ “မာ့ခ္ စကားေၿပာေနၿပန္ၿပီ” ဟူ၍ ခ်ပ္က လွမ္းတိုင္ သည္။ အတန္းသားမ်ားအား မာ့ခ္ကို ေစာင့္ႀကည့္ေပးရန္ ကြ်န္မ အကူအညီေတာင္းထား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မာ့ခ္ေနာက္ထပ္ စကားေၿပာလွ်င္ ဘယ္လို အၿပစ္ေပးမည္ ဆိုတာ အားလံုးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေႀကညာမိခဲ့ၿပီးၿဖစ္ရာ ယခုၿပစ္မႈက်ဴးလြန္ၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အၿပစ္မေပးဘဲ ေန၍မၿဖစ္ေတာ့။

[မူရင္း။ ။ Helen P.Mrosla ၏ All The Good Things]

ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်
 

၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားၿပည္၌ ရစ္ခ်တာ စေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားၿပင္းထန္ေသာ ေၿမငလ်င္ႀကီးတစ္ခုၿဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေၿမႀကီးမွာ ၿပားၿပား၀ပ္သြားၿပီး ၄မိနစ္ပင္ မၿပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

          အပ်က္အစီးေတြ ဖရုိဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားႀကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္္မခထားခဲ့ကာ သူ႕သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေၿပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေၿမမွာ ၿပားခ်ပ္ေနၿပီ။

          ရုတ္တရက္သူ႕ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားၿဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကိုသူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ၿပန္၍ သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဴသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူေရွ႕တြင္တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ပိၿပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္သားထံေပးထားခဲ့သည့္ကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲ ၿပန္ႀကားေနသည္။

          စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာသူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ၿဖစ္သည့္ သူ႕သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္းေနာက္ဘက္ၿခမ္းမွာ။

          သည္ေနရာသို႔ သူေၿပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားၿခင္း ၿပဳေလသည္။

          သူ ဖယ္ရွားေနဆဲ တၿခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာႀကသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “အမယ္ေလး…ငါ႔သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသၿဖင့္ ေသာကမီး ၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႀကြးႀကၿမည္တမ္းႀကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ဳိးပံုမွေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူႀကသည္။

          “မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

          “ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

          “အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ဳိးမထူးေတာ့ပါဘူး ၊ အိမ္သာ ၿပန္ပါဗ်ာ”

          “စိတ္ထိန္းမွေပါ႔ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ” စသၿဖင့္ ေၿပာႀကသည္။

          တခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ “ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္” ဟုၿပစ္တင္ႀကသည္။

          သည္လိုလာေၿပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲၿပန္ေၿပာသည္။ “ဒီမွာ…ခင္ဗ်ား အခု ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား ၊ မကူဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာဗ်ာ” ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႕သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္းတစ္ဖဲ့ခ်င္းေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။

          သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္လုပ္ပါ႔မယ္ ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ၿပန္ပါ” ဟု ဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား ၊ မကူညီဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာပါ” ဟုပဲၿပန္ေၿပာသည္။

          ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။

          “ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္း ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ားေႀကာင့္ တၿခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ၿဖစ္မယ္ ၊ အိမ္ၿပန္ပါ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ႔မယ္”

          ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲသူၿပန္ေမးသည္။

          မည္သူကမွ် မကူညီ။

          သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႕ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္းဇြဲနပဲႀကီးစြာသူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာ အေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသၿပီလား ၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။ မ်က္ၿမင္ဒိ႒ သူေတြ႕ရဖို႔ လိုသည္။

          သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ဳိး အုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီႀကာၿပီး၊ …၁၂နာရီ၊ … ၂၄နာရီ၊ …၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈နာရီေၿမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကိုႀကားလိုက္ရသည္။

          ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

          “အာမန္း…”

          ၿပန္ေအာ္သံ ႀကားရသည္။ “ေဖေဖ…ေဖေဖလား ၊ သားပါ ေဖေဖရ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေၿပာထားတယ္ ၊ ‘ဘာမွမေႀကာက္နဲ႔ ၊ ငါ႔အေဖ မေသေသးရင္ ငါ႔ကိုေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္’ လို႔ ၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား ၊ ‘ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်’ ဆိုတာေလ ၊ အခုအေဖ ေၿပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ႔”

          “အဲဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေၿခအေန ရွိလဲသား” အေဖက ေမးသည္။

          “သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ ၊ သားတို႔ ေႀကာက္လဲ ေႀကာက္တယ္ ၊ ဆာလဲ ဆာတယ္ ၊ ေရးလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသားတာပဲ ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေၿမွာင့္ေလး တစ္ေၿမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္ ၊ အဲဒါေႀကာင့္ သားတို႔ မေသတာ”

          “ကဲ…ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ”

          “ေနဦး ေဖေဖရ ၊ တၿခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရွိေနတာပဲ ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး ၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”

[မူရင္း။          ။ Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me?]

သင္တတ္ႏုိင္မည္ထင္သလား

မတတ္ႏုိင္ဘူးထင္သလား

မည္သို႔ထင္သည္ၿဖစ္ေစ

သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္

          အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ငါးႏွစ္။

          သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမားေတာေက်းလက္ကိုၿဖတ္သန္းလာခဲ့ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕ အေမေပါင္ေပၚေၿခတင္လ်က္ အိပ္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။

          လမ္းက ယာဥ္ေႀကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ေတာလမ္း။ အေကြ႕အ၀ိုက္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားၿပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တိုက္၀င္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ကားက ခ်ဳိင့္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေၿမာင္းလိုၿဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေႀကာင္းရာတစ္ခုထဲ က်သည္။ ကားေမွာက္မွာ စိုးသၿဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း ၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္တအားလွည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေၿခေထာက္ႀကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကိုသူမထိန္းႏူိင္ေတာ့။

          ကားက တစ္ၿပန္ႏွစ္ၿပန္ လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏုိးလာသည္။

          “ေမေမ…ေမေမ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား” အေမ့အား သူေမးသည္။

          ကာလီ့မ်က္စိႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြဖံုးေနသၿဖင့္ ဘာကိုမွ မၿမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးမိေသာဒဏ္ေၾကာင္႔ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟက္တက္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး စုတ္ၿပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးေၾကသြားၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရုိးတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ၿပီး ပိန္ခ်ဳိင့္သြားသည့္တံခါးက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္းၿဖစ္ေနသည္။

          “ေမ့ေမ့ကို သားဆြဲထုတ္ေပးမယ္” ေရာ့ကီးကဆိုသည္။ အံ့ႀသဖြယ္ပင္သူက ဒဏ္ရာလံုး၀မရခဲ့။ သူ႕အေမေအာက္မွတိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွသူေလွ်ာဆင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိခင္အားဆြဲထုတ္ႏုိင္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္မွ် အားစိုက္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

          “ေမေမ ခဏ အိပ္ပါရေစ သားရယ္” ကယ္လီကဆိုသည္။ သူကသတိလစ္တစ္ခ်က္မလစ္တစ္ခ်က္ၿဖစ္ေနသည္။

          “ဟင့္အင္း ေမေမ…ေမေမ မအိပ္ရဘူး” ေရာ့ကီးက လံုး၀ၿငင္းသည္။

          ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၿပန္၀င္ၿပီး သူ႕အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့ ၊ သားလမ္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကားကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဟုဆိုသည္။ မိခင္ကစိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းလာသူေတြၿမင္ခ်င္မွၿမင္မွာဟုေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔ဟုဆိုသည္။

          အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးယံကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တြားတက္ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႕မိခင္ကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးကမတြင္ႏုိင္။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္စီပဲေရြ႕သည္။ ေ၀ဒနာၿပင္းထန္းလြန္းသၿဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

          သူ႕အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက “ေမေမ ၊ မီးရထားေလးအေႀကာင္း သတိရ” ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ ‘စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာစက္ေခါင္းေလး’ ပံုၿပင္ကို သူဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ႀကီးကို မရရေအာင္ တက္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေႀကာင္းမိခင္အား သတိေဖာ္ေပးရန္အတြက္ ပံုၿပင္ထဲမွာပါသည့္ ‘ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္ ၊ ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္’ ဆိုသည့္ လံူ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏူတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

          ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚေရာက္ႀကၿပီး သူ႕မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီးလာတာ ၿမင္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းကာ “ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေအာ္သည္။

          “ေမ့ေမ့ကိုေဆးရုံပို႔ေပးႀကပါ”  ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

          ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ႀကာေအာင္ ၿပန္လည္ၿပဳၿပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႕မ်က္ႏွာက ယခင္ကႏွင့္တၿခားစီ ၿဖစ္ေနသည္။ “အရင္တုန္းကဆိုရင္ ကြ်န္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးပါး ၊ ပါးရုိးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့ ၊ အခုေတာ့ႏွာေခါင္းပြပြ ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ၊ ပါးရုိးခ်ပ္ခ်ပ္ ၿဖစ္ေနၿပီ”

          သို႔ေသာ္ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာေတြ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

          ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေႀကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းႀကီးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူ လုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးၿခားၿခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ “ဒီကိစၥႀကီး ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔မထင္ႀကပါနဲ႔ေနာ္ ၊ မေတာ္တဆ ၿဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲလုပ္ရတာေပါ့ ၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုႀကံဳရင္ ဒီတိုင္းလုပ္ႀကမွာပဲ မဟုတ္လား”

          သူ႕ မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

          “ေရာ့ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္မ ေသြးလြန္ၿပီး ေသမွာ”  ဟူ၍။

[မူရင္း။          ။ Michele Borba ၏ I Think I Can!]

မဟတၱမ ဂႏၶီရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ

          တစ္ေန႔ မဟတၱမ ဂႏၶီႀကီး ခရီးသြားရန္ ရထားေပၚအတက္မွာ သူ၏ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကြ်တ္ၿပီးေအာက္ဘက္သံလမ္းေပၚက်သည္။ရထားကထြက္စၿပဳေနၿပီၿဖစ္ရာသူ ေကာက္မယူႏုိင္ေတာ့။

          ေဘးလူေတြ ေငးႀကည့္ေနႀကဆဲ ဂႏၶီကေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူ႕မွာ က်န္ေနေသးသည့္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကို ခြ်တ္ကာ ေစာေစာက ကြ်တ္က်ခဲ့သည့္ ေနရာဘက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။

          “ဟာ…ဘာလုပ္တာလဲ” ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ ဂႏၶီႀကီးက ၿပံဳးၿပီး “ေစာေစာက တစ္ဖက္တည္းေကာက္ရမယ့္လူ အခုေတာ့တစ္ရံ ရသြားမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒါဆို သူစီးလို႔ ရသြားၿပီ” ဟု ေၿဖေလသည္။

[မူရင္း။          ။ The Little, Brown Book of Anecdotes မွ အမည္မသိစာေရးသူ၏ Shoes]

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ

အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ

မႀကီးမက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္အေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ့

အႀကင္နာ ၊ ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။

၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္

          ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ၿဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနႀကသည္။ အေတာ္ႀကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကားမွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

          သည္မိသားစုကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာသေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ႏွစ္ ၿပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အၿပင္ေတြႀကည့္ရုံၿဖင့္ပင္ ေငြေႀကးၿပည့္ၿပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေႀကာင္းသိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြကအဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ႀကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္ လူၿပက္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အၿခားၿပကြက္မ်ား အေႀကာင္းကို အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနႀကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခၿမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ႀကည့္ဖူးႀကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

          အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို ကိုင္လ်က္သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကည့္ေနပံုမွာ ‘ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းႀကီး’ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ‘အားကိုးစမ္းပါအခ်စ္ရယ္’ဟုခြန္းတုံ႔ၿပန္သည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာအၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ႀကည္ႏူးစြာႀကည့္သည္။

          သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲလွမ္းေမးသည္။

          “ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္ ၊ အဲဒါ မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႀကြႀကြပင္ ေၿဖသည္။

          အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေၿပာသည္။

          ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ”ဟူ၍ ေမးသည္။

          လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။

          အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

          သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကိုအေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ႀကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေၿပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

          ၿဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ၿမင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအကၤ် ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ေၿမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေႀကာင္းႀကားၿဖတ္ေၿပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ား ဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီး ေၿပာသည္။ “ဒီမွာခင္ဗ် ၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”

          အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ သူ လက္ၿဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ဒီလိုအသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္ ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အၿဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ႀကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿဖင့္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

          “ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ပါ အဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေၿပာရင္းသူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

          အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ႀကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသြားႀကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီး ညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။

[မူရင္း။          ။ Dan Clark ၏ The Circus]

တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု

ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေၿခတစ္ေနရာမွာ သူေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေၿပာၿပသည္။

          ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေၿခမွာသူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းက ဟိုးအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္လွမ္းၿမင္ရသည္။ နည္းနည္းနီးလာေတာ့ေဒသခံတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေႀကာင္း သတိၿပဳမိသည္။ သူလူကကမ္းေၿခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကိ္ု ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲလြင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လိုပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႕လွ်င္ေကာက္ယူလိုက္ လႊတ္ပစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။

          ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႕အနား ေရာက္သြားၿပီးေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္ေတာ့လိႈင္းနဲ႔ပါလာၿပီးသဲေသာင္ၿပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ႀကယ္ငါးေတြကိုေရထဲၿပန္ပစ္ထည့္ေပးေနၿခင္း ၿဖစ္ေႀကာင္း သိလိုက္ရသည္။

          သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္လုပ္ေနသလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရၿဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးႀကည့္သည္။ “မသိလို႔ေမးပါရေစဗ်ာ ၊ မိတ္ေဆြဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”

          “ႀကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲၿပန္ပို႔ေပးေနတာေလ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ၿပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ႔ ေကာင္ေတြဟာေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အႀကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ႀကာရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ၿပတ္ၿပီးေသမွာပဲ”

          “ဟုတ္ကဲ့ ၊ အဲဒါေတာ့ကြ်န္ေတာ္လဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႀကယ္ငါးေတြေထာင္ခ်ီၿပီးရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလိုက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းမႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားႀကည့္ ၊ ဒီကမ္းရုိးတမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ၿပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ႔ ၊ ဒီေသာင္းစပ္တိုင္းမွာရွိေနမယ့္ ႀကယ္ငါးေတြဘယ္လိုလုပ္မလဲ ၊ သူ႕သဘာ၀နဲ႔သူၿဖစ္ေနတာခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ ဘာေတြ ထူးၿခား ေၿပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”

          ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “တၿခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးၿခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးၿခားသြားတာေပါ႔ဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္သည္။

ေကာင္ေလး နဲ႔ ေခြးေလး
 

          စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဆိုင္တံခါး၀မွာ ဆိုင္းဘုတ္အသစ္တစ္ခု ထပ္ခ်ိတ္သည္။

          “ေခြးေပါက္ကေလးမ်ား ေရာင္းရန္ရွိသည္” တဲ့။

          သည္ေႀကာ္ၿငာမ်ဳိးကို ကေလးေတြအလြန္ စိတ္၀င္စားသည္။ သူတို႔က ေခြးခ်စ္တတ္သူမ်ား မဟုတ္လား။ ခဏအႀကာမွာပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္လာသည္။

          “ေခြးေလးတစ္ေကာင္ဘယ္ေလာက္ေရာင္းသလဲခင္ဗ်” သူက ေမးသည္။

          “ေဒၚလာ ၃၀ က ၅၀ အထိ ေစ်းအစားစားရွိတယ္” ဆိုင္ရွင္က ေၿဖသည္။

          ေကာင္ေလး က သူ ႔အိတ္ထဲမွာ ရွိသည့္ ပိုက္ဆံအေႀကြေတြ ႏႈိက္ထုတ္သည္။ “ကြ်န္ေတာ္ မွာ ၂ေဒၚလာ နဲ႔ ၃၇ဆင့္ ရွိပါတယ္။ ေခြးေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ႀကည့္လို႔ရမလားခင္ဗ်”

          ဆိုင္ရွင္ကၿပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခြးအိမ္ထဲမွာရွိေနသည့္ ေခြးမႀကီးကို ေလခြ်န္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးမႀကီး ဆိုင္ခန္းထဲေၿပး၀င္လာေတာ့ သူ႕ေနာက္က ေခြးေပါက္ကေလး ငါးေကာင္တန္းစီ၍ လိုက္ပါလာသည္။ ပိစိေကြးေလးေတြ ၊ အေမြးက သိတ္ရွည္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးအေမြးေတြဖံုးကာ လံုးေနသည္။ အဲသည္အထဲမွ တစ္ေကာင္က ဟိုးေနာက္မွာၿပတ္က်န္ခဲ့သည္။ သူက ေထာ့တီး ေထာ့နဲ႔ ႏွင့္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလို။

          ေကာင္ေလးက သည္ဟာေလး ၿမင္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းစိတ္၀င္စားသြားသည္။

          “ဒီေခြးေလးက ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္”

          ေခြးေလးမွာ ေမြးကတည္းကတင္ပါးဆံု အရုိးခြက္ပါမလာသၿဖင့္ တစ္သက္လံုးေၿခေထာ့နဲ႔ၿဖစ္ေနမည္ဟုတိရစၧာန္ေဆးကု ဆရာ၀န္က ေၿပာဆိုသည့္အေႀကာင္း ဆိုင္ရွင္ႀကီးကရွင္းၿပသည္။

          ေကာင္ေလးက ပို၍ စိတ္၀င္စားသြားသည္။

“ဒီေခြးေလး ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” သူကဆိုသည္။

“ဟာ…မ၀ယ္ပါနဲ႔ကြ ၊ မင္း တကယ္လိုခ်င္ရင္ ငါေပးပါ့မယ္”

          သည္စကားႀကားေတာ့ ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက မေက်နပ္သည့္ အမႈအရာမ်ဳိး ႏွင့္ ဆိုင္ရွင္ႀကီးကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။

          “အလားကားေပးတာကြ်န္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး ခင္ဗ် ၊ ဒီေခြးေလးလဲ က်န္တဲ့ေခြးေတြနဲ႔ တန္းတူ တန္ဖိုးရွိတာပဲ ၊ တစ္ၿပားသားမွ မေလ်ာ့ပါဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုးအၿပည့္ပဲ ေပးမယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ ေလာေလာဆယ္ ၂ေဒၚလာနဲ႔ ၃၇ဆင့္ပဲ ပါတယ္ ၊ အခု အဲဒါ ယူထားပါ ၊ ေနာက္ကို တစ္လ ဆင့္ငါးဆယ္စီ ေက်တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေပးပါ့မယ္”

          သို႔ေသာ္ စတိုးဆိုင္ရွင္က အေလွ်ာ့မေပး။

          “မ၀ယ္ပါနဲ႔ ကေလးရ ၊ ေနာက္က်ေတာ့ မင္းစိတ္ပ်က္သြားလိမ့္မယ္ ၊ ဒီေခြးေလးက ေၿပးႏုိင္လႊားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး ၊ မင္း နဲ႔ ခုန္ေပါက္ကစားႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး”

          သည္အခါက်ေတာ့မွ ေကာင္ေလးက ဆိုင္ရွင္ႀကီးကို ေမာ့ႀကည့္ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္နားစကို လွန္၍ ၿပရင္း ေလသံတိုးတိုး ႏွင့္ ေၿပာသည္။

          “ကြ်န္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းမေၿပးႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ ၊ ပါပီေလးခၿမာမွာ သူ႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိဖို႔ လိုမွာေပါ့” တဲ့။

          ေကာင္ေလး၏ဘယ္ေၿခေထာက္ကေလးကအေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးပင္ သိမ္ေနေကာက္ ေနကာလမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ဳပ္တံမ်ားၿဖင့္ အားၿဖင့္ေပးထားရေလသည္။