အေတြးကတ္ၿပား

လူတစ္ေယာက္ထံမွ အစစအရာရာ

သိမ္းပိုက္သြားႏုိင္ေသာ္လည္း

တစ္ခုကိုမႈ ယူ၍မရ။

ယင္းကား ၊ လူ႕လြတ္လပ္ခြင့္တို႔အနက္

အရင္းခံအက်ဆံုးၿဖစ္သည့္

‘မိမိလမ္းကို မိမိေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္’ ၿဖစ္ေပသည္။

[ဗစ္တာ ဖရန္ကဲလ္]

       ေကာလိပ္ေရာက္စ ႏွစ္မ်ားတုန္းကမႈ ကြ်န္ေတာ္ကမေက်နပ္စိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြ မ်ားေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက အရပ္ရပ္သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွ မေက်နပ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက ေနရာတစ္ခုမွာ စုၿပံဳက်ေရာက္ေနတာလည္း ရွိသည္။ အဲဒါက မိဘမ်ားၿဖစ္သည္။ မိဘေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမက်ပါ။ အေဖ့ႀသ၀ါဒေတြ ၊ လမ္းညႊန္တာ သြန္သင္တာ ဆံုးမတာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲေဒါသထြက္ေနရသည္။

          မိဘက ေငြေႀကးမၿပည့္စံုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နီးနီးနားနားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုပဲ တက္ႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း ေန႔တိုင္း ဘတ္စကားႏွင့္ ပဲသြားရသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတြက ရုန္းထြက္ခ်င္ေနသည္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ္ လူႀကီးကိုမေလးစား ၊ ပုန္ကန္ခ်င္သည္ဟုၿမင္သည္။ ဖိဖိစီးစီး ကိုင္တြယ္မွ ၿဖစ္မည္ဟု သေဘာထားသည္။ အဲသည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေတြႏွင့္ ေပါက္ကြဲႀကေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကဆူပူေအာ္ဟစ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ေက်ာင္းကားက သြားႏွင့္ၿပီ။ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္မည္ဆိုလွ်င္ ‘ပညာေရး’ အတန္းကို မီမွာမဟုတ္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ အဲသည္မွာ ပို၍ပင္ စိတ္တိုလာသည္။

          လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေဒါသထြက္လိုက္ ၊ တဟင္းဟင္း သက္ၿပင္းခ်လိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေဖႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဒါသေတြးေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သြန္ခ်လာသည္။ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ လူငယ္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနည္းတူ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြက ကိုယ့္သေဘာ ကိုယ့္ဆႏၵေတြခ်ည္း ႀကီးစိုးလြန္းေနသည္။ ေလာကႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖေလာက္ဆိုးသည့္ အေဖမ်ဴိး တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ ၊ ကြ်န္ေတာ့္လို မတရား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရ သည့္ အေနအထားမ်ဳိးလည္း ဘယ္သူမွ် ႀကံဳဖူးႀကလိမ့္မည္မဟုတ္ ၊ ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အေဖသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းထြက္စာေမးပြဲေလာက္ပင္ မေအာင္ၿမင္ခဲ့ ၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ၊ သူ႕ထက္အမ်ားႀကီးပညာတတ္သည္ ၊ ဒါေတာင္မွပင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ေတြမွာ ေနရတကာ ၀င္ပါခ်င္ ၊ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ေနသည္ ၊ စသၿဖင့္။

          က်ယ္၀န္းေသာ ေက်ာင္း၀င္းကို ၿဖတ္သန္းကာစာသင္တန္းရွိသည့္ အေဆာက္အံုဆီသို႔ အေၿပးအလႊားသြားရင္း ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသည္။ သည္ကေန႔ေပးရမည့္ ‘အေတြးကတ္ၿပား’ အဆိုင္းမင့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရေသး။

          သည္အတန္းက ေဒါက္တာ ဆစ္ဒနီဘီဆိုင္မြန္၏ အတန္းၿဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ အထူးၿခားဆံုး ဆရာတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ သူ႕ေပၚလစီေတြ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြက လံုး၀ တစ္ဘာသာ။ သင္ႀကားပံု သင္ႀကားနည္းေတြက တစ္ခါမွ မႀကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ အသစ္အဆန္းေတြၿဖစ္သလို ၊ အမွတ္ေပးစနစ္ကလည္း အံ့ႀသဖြယ္ရာပင္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္ အေႀကာင္းကို လူတိုင္းက ေၿပာႀကသည္။

          သူ႕ထံ ပထမဆံုး အတန္းတက္ရသည့္ေန႔တြင္ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က သင္ခန္းစာအစီအစဥ္ တစ္ခုရွင္းၿပသည္။ “အဂၤါေန႔တိုင္း ေလးလက္မ ေၿခာက္လက္မအရြယ္ အညႊန္းကတ္ၿပားတစ္ခုစီ ယူခဲ့ႀကပါ ၊ ကတ္ၿပားရဲ႕ ထိပ္မ်ဥ္းေႀကာင္းမွာ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးပါ ၊ ေအာက္မွာ ဘာေရးမလဲဆိုတာေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းသေဘာပဲ။ အေတြးတစ္ခုေရးႏုိင္တယ္ ၊ ကိုယ္ စိုးရိမ္ပူပန္တာေရးႏုိင္တယ္ ၊ ခံစားခ်က္ေရးႏိုင္တယ္ ၊ ေမးခြန္းတစ္ခုခု ေရးႏုိင္တယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ေခါင္းထဲေပၚလာတဲ့ တစ္ခုခုကို ေရးလိုက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒါဟာမင္းတို႔နဲ႔ ဆရာနဲ႔ႀကား တိုက္ရုိက္ဆက္သြယ္တဲ့ နည္းတစ္ခုပဲ။ ဒီကတ္ၿပားေတြဟာ လံုး၀ ‘လွ်ဳိ႕၀ွက္’ ၿဖစ္တယ္ ၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ဒါေတြၿပန္ေပးမယ္ ၊ ကတ္ၿပားေပၚမွာ မင္းတို႔ေရးလိုက္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ ပါလာလိမ့္မယ္ ၊ ေမးခြန္းေမးသူကို ဆရာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ေၿဖမယ္ ၊ ကိုယ္စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ကိစၥ ေဖာ္ၿပလာသူကိုလည္းပဲ အလားတူဆရာအေလးအနက္ တုံ႔ၿပန္မယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကဒီကတ္ၿပားဟာ အဂၤါေန႔အတန္းတက္ဖို႔အတြက္၀င္ခြင့္လက္မွတ္ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ႀကဖို႔ပဲ”

          ပထမအဂၤါေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာအညႊန္းကတ္ၿပားယူလာသည္။ ကတ္ၿပားထိပ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္ အဲသည္ေန႔ ေန႔စြဲကို က်က်နနေရးထားၿပီး ေအာက္ဘက္တြင္ “အေရာင္ေၿပာင္တိုင္းလဲ ေရႊမဟုတ္” ဟူေသာ စာတစ္ေႀကာင္း ေရးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွယ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အတန္းသားေတြကိုကတ္ၿပားမ်ား ၿပန္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ၿပားတြင္ခဲတံႏွင့္ ေရးထားေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခု ပါလာသည္။ “ဒီစကားပံုက မင္းအတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္ ထြက္သလဲ ၊ ထူးၿခားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာရွိသလား”

          မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ စႏုိးစေႏွာင့္ ၿဖစ္သြားသည္။ သူက သည္ကတ္ၿပားေတြကိုတကယ္အေလးအနက္ လုပ္ေနသည္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲရွိေနတာေတြကို သူ႕ထံ လံုး၀ဖြင့္ဟခ်င္စိတ္မရွိ။

          ေနာက္ရက္ေတြ ေရာက္လာသည္။ သည္အတန္းက တစ္ရက္တစ္နာရီ ေန႔တိုင္းရွိသည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က တကယ္ထက္ၿမက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေမးခြန္းေတြ ေမးေသာနည္းၿဖင့္ သင္ႀကားသည္။ အရင္တုန္းက ဘယ္ဆရာထံကမွ မႀကားခဲ့ရဘူးသည့္ ၿပႆနာေတြ ၊ အေရးကိစၥေတြ သူ ေဖာ္ထုတ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေဆြးေႏြးခိုင္းသည္။ ၿပႆနာကို ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၿဖစ္ေအာင္ဆြေပးသည္။ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္မဟုတ္ အေလးအနက္စဥ္းစားေစၿခင္း ၿဖစ္သည္။ လူမႈေရးၿပႆနာ ၊ ႏိုင္ငံေရးၿပႆနာ ၊ တစ္ဦးခ်င္းဆိုင္ဂာ ၿပႆနာ အားလံုးသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းအတြက္ ေဆြးေႏြးစရာသင္ခန္းစာေတြခ်ည္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းသည္ လူမႈေရးရာဘာသာရပ္မ်ား သင္ႀကားပို႔ခ်ပံုနည္းနာမ်ားအေႀကာင္း ေလ့လာေသာ အတန္းၿဖစ္ရာေလ့လာမႈနယ္ပယ္က အလြန္က်ယ္၀န္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း လူမႈေရးရာဘာသာမ်ားၿဖစ္ေသာ ပထ၀ီ ၊ သမိုင္း ၊ စီးပြားေရးပညာ အစရွိတာေတြ သင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာ ဆရာမ မ်ားက သည္ဟာေတြကို က်က္စာဘာသာမ်ားအၿဖစ္သေဘာထားႀကသည္။ သူတို႔ထဲမွာပါသည့္ အမည္ေတြ ၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြ ၊ နံပါတ္စဥ္ထိုး၍ ေပးထားသည့္ အခ်က္အလက္ေတြကို အလြတ္ရေအာင္က်က္္ ၊ စာေမးပြဲမွာ ေမးလာသည့္အခါ အားလံုးၿပန္ခ်ေရး ၊ ဒါပဲၿဖစ္သည္။ သူတို႔အထဲက အေႀကာင္းအခ်က္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးစဥ္းစားေ၀ဖန္ဖို႔ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေလ့မရွိခဲ့။

          အစပိုင္း၌ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ဆရာဆိုင္မြန္ကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သည္ၿပႆနာရပ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ေထာက္ခံသည့္ဘက္ကအၿမင္ေတြ သို႔မဟုတ္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သည့္ ဘက္ကအၿမင္ေတြ ေခါင္းထဲရုိက္ထည့္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာမ်ာလားဟု ထင္ၿမင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာက သည္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ ၊ ၿပီး အဲသည္ကမွ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအျမင္ အယူအဆမ်ား ကိုင္စြဲရရွိလာေစဖို႔ သူ တိုက္တြန္း အားေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ သည္အတန္းတက္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ၊ ဆရာဆိုင္မြန္ သင္ၾကားပံုက အသစ္အဆန္းျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္မရွိဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သေဘာက်ခ်င္စရာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ခ်င္စရာလည္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္သည္သင္ၾကားပံုမ်ိဳး မၾကံဳဘူးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာဆိုင္မြန္ကို ဘယ္လိုပံုစံျပန္လည္တံု႔ျပန္ ဆက္ဆံမည္ဟူေသာ ဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ ပံုမွန္အတန္းမွာ အေကာင္းဆံုး ဘယ္လို ေနထိုင္ရမည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္၊ ဆရာ့လက္ခ်ာကို အရမ္းသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာ၊ အဆိုင္းမင့္ေတြကို ဆရာေျပာသည့္ပံုစံအတိုင္း တိတိက်က် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိုက္ျပီးတင္၊ ျပီးလွ်င္ စာေတြ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္။ ယခု ဆရာ့အတန္းကေတာ့ လံုး၀တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ အရင္အစဥ္အဆက္ ကြ်န္ေတာ္ သံုးစြဲေအာင္ျမင္လာခဲ့သည့္ နည္းေတြ သည္ေနရာမွာ သံုးမရျဖစ္ေနသည္။

          ဒုတိယအဂၤါေန႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကတ္ျပားေပၚမွာ “အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ေရညိွမတင္” ဟု ေရးလုိက္သည္။ (“အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ကိုးခ်က္ခ်ဳပ္ရ သက္သာသည္” ႏွင့္ “လိမ့္ေနေသာ ေက်ာက္ခဲေရညိွမတင္” ဟူေသာ စကားပံုႏွစ္ခုကို ျဖတ္ဆက္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။) ဒါကလည္း ဆရာ့ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ကိုးစားယံုၾကည္ျခင္း မရွိသျဖင့္ ဟာသကေလးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖံုးထားကာထားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေရာတ၀င္ မဆက္ဆံခ်င္သည့္ အခါမ်ိဳးမွာ က်င့္သံုးေလ့ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေကာင္းဆံုး ကာကြယ္ေရးနည္းလမ္းတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ကတ္ျပားျပန္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ “မင္းၾကည့္ရတာ ဟာသဥာဏ္ရွိပံု ရတယ္၊ အဲဒါဟာ မင္းအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ပဲလား” ဟူေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုပါလာသည္။

          သူဘာကိုလိုခ်င္သလဲ။ အခုလုပ္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းမွ စတင္ကာ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပါ လိုက္စိတ္၀င္စားသည့္ ဆရာ ဆရာမ တစ္ေယာက္မွ် မၾကံဳဘူးပါ။ သည္ဆရာ ဘာကိုအလိုရွိသလဲ။

          ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ေဆာင္ထဲ အေျပးအလႊား၀င္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္ အတန္းစတာ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ရိွေနျပီ။ အခန္းျပင္ဘက္နားေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္စုစာအုပ္ထဲက အညႊန္းကတ္ျပာတစ္ခု ထုတ္ယူသည္။ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးသည္။ အဲသည္ေနာက္ ဘာအေတြး ေရးရမလဲ အသည္းအသန္စဥ္းစားသည္။ သည္အခါ ေစာေစာက အေဖႏွင့္ ရန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင့္တစ္ခုပဲ ေခါင္းထဲေပၚလာသည္။ “ကြ်န္ေတာ္သည္ လံုး၀အသံုးမက်ေသာ သူတစ္ေယာက္၏ သားျဖစ္သည္” ဟု ေရးခ်လိုက္ျပီး အခန္းထဲ အလွ်င္အျမန္၀င္ခဲ့သည္။ ဆရာက ၀င္ေပါက္အနီးမွာပဲ ရပ္ကာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကတ္ျပားလွမ္းေတာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔လက္ထဲ ကတ္ျပားထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္သည္။

          ေနရာမွာ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္မိလုိက္ပါလိမ့္။ ကတ္ျပားကို ေပးလုိက္မိၿပီ။ အဲဒါ အႀကီးအက်ယ္ ျပသာနာ။ သည္ကိစၥဖြင့္ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀စိတ္ကူးမရွိခဲ့။ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသ အာဃာတေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ အဲသည္ေန႔ အတန္းထဲက တစ္ျခားကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွသတိမရ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ႀကီးစိုးေနသည္က ကတ္ျပားကိစၥသာပဲျဖစ္သည္။

          အဲသည္ည တစ္ညလံုးပင္ အမ်ိဳးအမည္မေဖာ္ျပႏိုင္သည့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မရႏိုင္ခဲ့။ သည္ကတ္ျပားေတြက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ အေဖ့အေၾကာင္း သူ႔ကိုသြားေျပာလိုက္မိသလဲ။ တကယ္လို႔ သူသာ အေဖကို ဆက္သြယ္စကားေျပာခဲ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ဒါေတြ သူနဲေကာ ဘာဆိုင္သလဲ။ သူမ်ားကိစၥေတြ သူဘာပတ္သက္စရာလိုသလဲ…။

          ဗုဒၶဟူးမနက္ ေရာက္လာသည္။ စိတ္မေျဖာင့္ တေျဖာင့္ႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ျပင္သည္။ အတန္းထဲ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ေစာစီးစြာ ေရာက္လာသည္။ အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဘက္အေ၀းဆံုးထိုင္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုန္းလွ်ိဳခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနသည္။ အတန္းစသည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အေတြးကတ္ျပားေတြ ျပန္လိုက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ျပားကို စားပြဲေပၚေတြ ေမွာက္လ်က္ခ်သြားသည္။ ဒါလည္း သူ႔ထံုးစံပဲ ျဖစ္သည္။ ကတ္ျပားကို ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ လွန္ရပင္ ခက္ေနသည္။

          ကတ္ျပားကုိၾကည့္မိသည့္အခါမွာေတာ့ သူေရးထားေသာစာကို ဖတ္မိသည္။ “လံုး၀အသံုးမက်ေသာ သူရဲ႕သားက အနာဂတ္ကာလ သူ႔ဘ၀အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေနပါသလဲ” တဲ့။

          ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ အရႈိက္ထိုးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ တေမ့တေမာထုိင္ကာ ‘ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေၾကာင့္’ ေပၚေပါက္လာရသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ျပႆနာေတြ အေၾကာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ကလည္း အလားတူအေၾကာင္းအရာေတြ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္တာ၀န္ယူဖို႔ ေကာင္းသည့္အေၾကာင္း ေျပာေလ့မရိွခဲ့။ တကယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးပင္ မိဘကို အျပစ္ပံုခ်ေသာအလုပ္ကို တညီတညႊတ္လုပ္ကာ ေရသာခိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွန္သမွ်သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိဘေတြြ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရလွ်င္ အေမ့ကုိ အျပစ္တင္မည္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးအလုပ္တစ္ခု ရေတာ့မလိုႏွင့္ မရလွ်င္ အေဖ့ကို အျပစ္တင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိဘေတြေနရာမက်သည့္ အေၾကာင္းအျမဲေျပာ၍ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း အရမ္းနားလည္သေဘာေပါက္သည့္ လကၡဏာျဖင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ နားေထာင္ၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာေဖြေပးေနသည့္ မိဘေတြသည္ ဘာတစ္ခုမွ် မတတ္မသိဘဲ ေနရာတကာလိုက္ ျပႆနာရွာေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

          သို႔ေသာ္ ပါေမာကၡဆစ္ဒနီဆိုင္မြန္၏ အလြန္ရုိးစင္းသလိုထင္ရေသာ ေမးခြန္းက ကြ်န္ေတာ္မႈတ္ထားသည့္ အဲသည္ေလပူေဖာင္းကို ထုိးေဖာက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ျပႆနာ၏ ေသာ့ခ်က္ကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္သည္။ ကိစၥက ဘယ္သူ႔ကိစၥလဲ။ မင္းျပႆနာကို ဘယ္သူတာ၀န္ယူရမွာလဲဟူ၍ တဲ့တိုးေမးခ်လုိက္ျခင္းပင္။

          အဲသည္ေန႔က သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ေၿခဦးမလွည့္ၿဖစ္ေတာ့ပဲ အိမ္ဆီ တန္းၿပန္လာခဲ့သည္။ လူက စိတ္ဓာတ္က်ေနသလိုလို ၊ နည္းနည္းႏွိပ္ကြက္ခံထားရသလိုလို ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ညေနလံုး သည္ကိစၥကိုပဲ တအံုေႏြးေႏြး ေတြးေနမိသည္။ အေမေၿပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း အဖန္ဖန္ သတိရေနသည္။ “သန္းႀကြယ္သူေဌးက သူ႕ကိုယ္သူဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္တဲ့အခါ         ‘ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္သမား’ တဲ့ ၊ အမႈၿဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ‘ငယ္ငယ္တုန္းက စရုိက္ႀကမ္းတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ႀကီးၿပင္းလာရလို႔ပါ’ တဲ့”

          ဘ၀အတြက္ တကယ့္အေၿပာင္းအလဲႀကီးတစ္ရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿခင္းၿဖစ္သည္ဟု ေၿပာခ်င္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုေၿပာလွ်င္လည္း အတိအက်မွန္မည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္၏ မွတ္ခ်က္က ေရရွည္ဆြဲကာၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း အာနိသင္သက္ေရာက္ခဲ့ၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ရက္သတၱပတ္အတန္ႀကာေအာင္ သူ႕မွတ္ခ်က္စကားက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ခဏခဏ ေပၚလာေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဟိုကိစၥ သည္ကိစၥေတြအတြက္ အေဖ့အား အၿပစ္တင္စကားဆိုမိတိုင္း ကိုယ္တြင္းမွ အသံတစ္သံက “ဟုတ္ၿပီ ၊ မင္းေၿပာတဲ့အတိုင္း မင္းအေဖက ဘယ္ေနရာတစ္ခုမွမေကာင္းဘူးပဲ ထားပါေတာ့ ၊ မင္းကေကာ မင္းကိစၥအတြက္ ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ အေဖကိုခ်ည္း အၿပစ္ပံုခ်ၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနႏိုင္မယ္ ထင္သလဲ” ဟူ၍လွမ္းလွမ္းေမးတာ ကြ်န္ေတာ္ႀကားေနရသည္။

          တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ေၿပာင္းလဲသထက္ ေၿပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္စကားေတြ ေၿပာလြန္းတာ ကိုယ့္ဘာသာႀကားလာသေဘာေပါက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေနရာက မထားမိပါကလား ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿပဳလုပ္သူမဟုတ္ အၿပဳခံ ၿဖစ္ေနခဲ့ပါကလားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ၿမင္လာသည္။ သည္အခါက်ေတာ့ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္႔အတန္းထဲမွာတုန္းကထက္ပင္ ပို၍ မသက္မသာခံစားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္မၿဖစ္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္ကစတင္ ၿပဳလုပ္သူသာၿဖစ္ခ်င္သည္။ သူတပါးလုပ္ရပ္ကို လိုက္၍တံု႔ၿပန္ လႈပ္ရွားသူမ်ဳိး မၿဖစ္ခ်င္ပါ။

          သို႔ေသာ္ ရင့္က်က္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈၿဖစ္စဥ္က အေဆာတလွ်င္အလြယ္တကူ မၿဖစ္ေပၚပါ။ မိမိခံစားမႈ ၊ မိမိေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္ မိမိလုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ မိမိဘာသာ တာ၀န္ယူတတ္သူတစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အား လူအမ်ား သတိထားမိလာဖို႔ တစ္ႏွစ္မွ် အခ်ိန္ႀကာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အဆင့္အမွတ္ေတြသိသိသာသာ တက္လာသည္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ တိုးပြားလာသကဲ့သို႔ သူတို႔၏အရည္အခ်င္းေတြလည္း ၿမင့္မားလွတာ အံ့ႀသစြာေတြ႕ရွိရသည္။ အထူးၿခားဆံုးက ကြ်န္ေတာ့္အၿမင္မွာအေဖအရင္ကထက္ အဆမတန္ ေတာ္လာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။

          သည္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပင္ ကြ်န္ေတာ္အေတြးကတ္ၿပားေတြ ၿဖည့္ၿမဲ ၿဖည့္ေပးၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထူးၿခားလွေသာ သည့္ဆရာထံ၌ ေနာက္ထပ္အတန္းတစ္တန္း ထပ္တက္ေသးသည္။ ေက်ာင္းေနခဲ့သည့္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆရာ့အတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳးစားဆံုးၿဖစ္ခဲ့သည္။ အပတ္စဥ္ေပးရသည့္ အေတြးကတ္ၿပားမ်ားႏွင့္အတူ ပို၍ အေၿဖရခက္ေသာ ၿပႆနာေမးခြန္းေတြ ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ဆက္၍ ရရွိခဲ့သည္။

          ႏွစ္အတန္ႀကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုးတက္မႈက ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာပင္ အံ့အားသင့္ရသေလာက္ပင္ အႏုိင္ႏိုင္ရွိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထူးခြ်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ၿဖစ္လာၿပီး အဲသည္ေနာက္တြင္မႈ ေအာင္ၿမင္ေသာ ဆရာတစ္ဦးအၿဖစ္ပါ အသိအမွတ္ၿပဳ ခံလာခဲ့ရသည္။ နဂိုက အၿမဲမေက်မခ်မ္းၿဖစ္ေနၿပီး ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ အလုပ္မွန္သမွ်ကို အၿမဲေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ထက္သန္တက္ႀကြသူ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသူ ၊ ရႊင္ပ်လန္းဆန္းေနသူတစ္ဦး ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

          အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ႀကား ဆက္ဆံေရးသည္လည္းအလားတူပင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ယခင္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ထင္ခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့အေဖကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿခင္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္ၿခင္းသာၿဖစ္သည္ဟု ၿမင္လာခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္အားထိန္းေက်ာင္းပဲ့ၿပင္ရန္အတြက္ အေဖ့မွာ “ေခ်ာေမြ႕ေၿပၿပစ္ေသာ” နည္းလမ္းမ်ား မရွိခဲ့တာ မွန္ေသာ္လည္း ေစတနာေမတၱာအရင္းခံက ႀကီးမားလွသည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီ။ အေဖႏွင့္ ရန္ၿဖစ္တာေတြ တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့လာသည္။ ေနာက္ဆံုး လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အေဖသည္ အေၿမာ္အၿမင္ရွိ၍ သားသမီးကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေႀကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သိနားလည္ခဲ့ၿပီ။

          သည္အရာအားလံုးပင္ အလြန္ရုိးစင္းသလို ထင္ရသည့္ ဆရာ့ေမးခြန္းတစ္ခုက အစၿပဳခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေခ်သည္။

[မူရင္း။          ။ Hanoch McCarty ၏ The Thought Card]