ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
ၿပတင္းေပါက္
ဘ၀ဟူသည္
ကြ်ႏု္ပ္တို႔ စီမံဖန္တီးသည့္အတိုင္း ၿဖစ္ရ၏ ။
ယခင္ကလည္း ဤသို႔ ၊ ေနာင္လည္း ဤႏွယ္ပင္။
[ဘြားဘြားမိုးဇက္]
တစ္ခါက ေဆးရုံႀကီး တစ္ရုံရွိ လူနာခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရွိႀကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ ေရာဂါသည္းေသာ လူနာမ်ားၿဖစ္သည္။ အခန္းေလးက က်ဥ္းၿပီးအၿပင္ေလာကကို ႀကည့္စရာ ၿပတင္းေပါက္ တစ္ခုသာပါသည္။
လူနာႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က ေန႔လယ္ပိုင္း သူ႕အဆုတ္ထဲက အရည္ေတြ ပိုက္ႏွင့္ စုပ္ထုတ္ရတာကို အေႀကာင္းၿပဳ၍ တစ္နာရီခန္႔ ထိုင္ခြင့္ရသည္။ သူ႕ခုတင္က ၿပတင္းေပါက္အနီးမွာ ရွိေနသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္ရွိလူနာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ပက္လက္လွန္ကာစန္႔စန္႔ႀကီး လွဲေနရသည္။
ေန႔လယ္ခင္းတိုင္း ၿပတင္းေပါက္အနီးရွိလူနာက ခုတင္မွာ ေခါင္းအံုးေတြ ဘာေတြဆင့္ကာ ေက်ာမွီ၍ ထိုင္ခြင့္ရသည့္အခ်ိန္ အၿပင္ဘက္ဆီ၌ သူ လွမ္းၿမင္ရသည့္ အရာေတြကို အနီးရွိလူအား ေၿပာၿပေလ့ရွိသည္။
ၿပတင္းေပါက္က လွမ္းႀကည့္လွ်င္ အၿပင္မွာ ပန္းၿခံႀကီးတစ္ခု ၿမင္ရသည္ဟုဆိုသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ရွိသည္။ ေရကန္မွာ ဘဲေတြ ငန္းေတြေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ားက သူတို႔ကို ေပါင္မုန္႔ေတြပစ္ေကြ်းႀကသည္။ ကေလးအခ်ဳိ႕က ေလွကေလးေတြ ေမွ်ာေနသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ေနႀကသည္။ ပန္းေတြကေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ေနသည္။ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အၿပန္႔က်ယ္ လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလံုးေပ်ာ့ (ေဆာ့ဖ္ေဘာ) ကစားေနႀကသူေတြလည္း ၿမင္ရသည္။ ဟိုအေ၀းဆီ၌မႈ သစ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား။ ထို႔ေနာက္၌ ၿပာလဲ့ေသာ မိုးေကာင္းကင္။
ပက္လက္လွန္ေနရေသာသူသည္ တစ္ဖက္လူ ခေရေစ့တြင္းက် ေၿပာၿပသမွ်ကို နားစြင့္ကာကိုယ္တိုင္ႀကည့္ရသေလာက္ အရသာေတြ႕လ်က္ရွိသည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ့္က်ေတာ့မလို ၿဖစ္သြားတာ ၊ ေႏြရာသီ၀တ္စံုသစ္ေတြႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနႀကတာ စသၿဖင့္ အၿပင္ေလာကမွာၿဖစ္ပ်က္ေနပံု အလံုးစံုကို သူ႕အာရုံထဲ အေသးစိတ္ ၿမင္ခြင့္ရေနသည္။
သည္လိုေနရင္း သာယာေသာေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ သူ႕ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။ တစ္ဖက္လူကေတာ့ ၿပတင္းေပါက္နားမွာေနၿပီး အၿပင္ေလာကရႈခင္းအစံုကို စိတ္တိုင္းက်ႀကည့္ခြင့္ရေနသည္ ၊ မိမိကိုေတာ့ ဘာေႀကာင့္ အဲသည္ နားထားမေပးသလဲ ဟူေသာအေတြးၿဖစ္သည္။
သည္လို ေသးေသးသိမ္သိမ္ ေတြးမိၿခင္းအတြက္လည္း သူရွက္ေတာ့ရွက္မိသည္။ သို႕ေသာ္သည္အေတြးကို ေဖ်ာက္ေနသည့္ႀကားကပင္ ေနရာခ်င္း လဲခ်င္စိတ္က ၿပင္းၿပသထက္ ၿပင္းၿပလာသည္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ၿဖစ္ၿဖစ္ လဲရမွၿဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးအထိ သူ ေတြးမိလာသည္။
တစ္ညမွာေတာ့ သူမ်က္ႏွာႀကက္ကို ေငးႀကည့္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူ ရုတ္တရက္ႏိုးလာကာေခ်ာင္းဆိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း သီးလာသည္။ သူနာၿပဳဆရာမကို အေရးေပၚ ေခၚသည့္ အခ်က္ေပးခလုတ္ကို ႏွိပ္ရန္ လက္ကစမ္းတ၀ါး၀ါးလိုက္ရွာသည္။
သို႕ေသာ္ သူမလႈပ္ရွား။ တစ္ဖက္လူ အသက္ရွဴသံရပ္သြားသည္အထိ ၿငိမ္၍ပင္ ေစာင့္ႀကည့္ေနသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သူနာၿပဳဆရာမက တစ္ဖက္လူေသဆံုးေနေႀကာင္း ေတြ႕ရွိကာ အေလာင္းကိုတိတ္ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူသြားသည္။
ဣေၿႏၵမပ်က္ေလာက္ဘူးဟု ထင္ရေသာ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ က်န္ရစ္သူက သူ႕အားၿပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႕ ေၿပာင္းေပးႏိုင္မလား ေမးသည္။
သို႔ႏွင့္ ေၿပာင္းေပးႀကသည္။ သက္ေသာင့္သက္သာအရွိဆံုး ၿဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿပင္ဆင္ထားသိုေပးသည္။
သူနာၿပဳေတြ ထြက္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တံေတာင္ တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားၿပဳကာ သူႀကိဳးစား၍ ထသည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံကာ သူ႕ကိုယ္သူ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ထူမၿပီး ၿပတင္းေပါက္မွ အၿပင္သို႕လွမ္းႀကည့္သည္။
အၿပင္၌ နံရံတံတိုင္းတစ္ခုေသာ သူၿမင္ရေလသည္။
[မႈရင္း။ ။ အမည္မသိ စာေရးသူ၏ The Window]
|
